Niezbadane są tory...

W Warszawie jest taka tawerna, która nazywa się Dziesięć w Skali Beauforta. W skrócie 10B. Miałam niewątpliwą przyjemność bawić tam ostatnio. Okazało się, że wyprawy do Stolicy mogą być bardzo pouczające.
10B mieści się przy ulicy Grzybowskiej. I na tej ulicy właśnie można znaleźć... Uwaga... Jeden niespecjalnie długi tor tramwajowy zatopiony w nawierzchni. Jeden, nieparzysty. Leży sobie w ulicy i się błyszczy, można się o niego potknąć, albo coś takiego.
Wysiadłam z samochodu, patrzę pod nogi, a tam tor...
Dostałam niesamowitej głupawki i stwierdziłam, że muszę koniecznie o tym napisać. Co też niniejszym czynię. Zjawisko niewątpliwie warte zbadania. (Chodzi o tor, nie o to, że piszę.) Skąd tam ten tor? Po co? I czemu leży tam, skoro wszystkie tramwaje w tamtej okolicy jeżdżą po linii prostopadłej?
Szkoda, że nie miałam aparatu... To znaczy w sumie miałam, ale nie wpadłam na to, żeby zrobić zdjęcie. Może poproszę kogoś, żeby to dla mnie zrobił.

Jednocześnie zachęcam do dzielenia się ciekawymi spostrzeżeniami na temat funkcjonowania komunikacji miejskiej i nie tylko.

Damianowi uprzejmie donoszę, że to kiedy zaczyna się jego semestr ma niewiele wspólnego z tym, kiedy zaczyna się semestr na AE i dlatego ja miałam First Day od School w czwartek.
Reklama wciąż trwa, mnie też udało się ją zobaczyć tylko ze dwa razy, ale jest, bo liczba kliknięć i bezsensownych komentarzy rośnie. Trudno, co robić.

Pozdrawiam serdecznie wszystkich, którzy zaczynają nowe semestry, jak i tych, którzy mają jeszcze ferie:)

Brought to you by Magda

First day at school!!

Czyli nie ma to jak powitanie piętnastkowe.
Ze względu na ferie, nie miałam przyjemności jeździć piętnastką, kursowałam bowiem między Sielcem a Zagórzem, a nie między Sosonowcem a Katowicami. No może raz mi się zdarzyło jechać ze Środuli jeden przystanek, ale to się wszak nie liczy.
Dzisiaj pierwszy dzień nowego semestru jest więc pomyślałam, że pojadę sobie do szkoły, bo w sumie głupio byłoby nie pojechać, choć rano miałam poważne wątpliwości, czy wstać... Ale udało się, wstałam :)
Pierwsze, czym powitała mnie piętnastka było to, że kilkadziesiąt metrów przed moim przystankiem, gdzie piętnastki się mijały, zatrzymały się obie, a jeden z motorniczych wysunął się z okienka i rzucał czymś w drugiego... śmieszne:)
Potem w drodze do szkoły mijałam chyba z pięć piętnastek jadących w przeciwnym kierunku, a to dużo jak na tę trasę. Też śmieszne.
Ale najlepsze było to, że kiedy przyszłam na przystanek, celem powrotu do domu oczywiście, to piętnastka przyjechała natychmiast. Po czym przejechała pięćdziesiąt metrów i zatrzymała się pod dziwnym kątem względem podłoża i otworzyła z westchnieniem drzwi.
Stwierdziłam, że wystarczy piętnastkowości jak na jeden dzień, wróciłam na przystanek i pojechałam 37 do centrum, gdzie złapałam sobie 815. Choć ona chyba zaraz pojechała dalej... Ale wolałam nie ryzykować.

Bardzo fajne jest to, że są ferie i nie ma dzieci, autobusy i tramwaje są nagle przestronne i *puste*, co jest niezwykłe w sumie.
Poza tym wkurzyli mnie nowi wykładowcy dzisiaj bardzo, ale mniejsza o to.

Jeszcze chciałam napisać, że reklama jest dalej, wisi na mylogu i ludzie przychodzą... Ale nie czytają. Osobie, która życzyła nam wszystkiego najlepszego z okazji szesnastych urodzin nie mam nic do powiedzenia. Analfabetyzm funkcjonalny się szerzy.

Pozdro, pozdro, pietnastkowość, walentynkowość i w ogóle. Aha i pączków Wam dzisiaj życzę, bo to wszak tłusty czwartek :)

Magda